Montserrat Roig
Montserrat Roig (Barcelona, 1946-1991) se dedicó al periodismo de investigación y a la narrativa. Se dio a conocer en 1970 con Molta roba i poc sabó (Premio Víctor Català), una colección de cuentos, y en 1989 publicó una segunda, El canto de la juventud. En 1972 publicó su primera novela, Ramona, adiós, a la que siguieron Tiempo de cerezas (1977, Premio Sant Jordi), La hora violeta (1980), La ópera cotidiana (1982) y La voz melodiosa (1987). Entre su obra periodística destacan Los catalanes en los campos nazis (1977, Premio Crítica Serra d’Or) y La aguja dorada (1986), además de las recopilaciones de entrevistas, artículos y reflexiones Retrats paral·lels (1976), Dime que me quieres aunque sea mentira (1991) y Un pensament de sal, un pessic de pebre (1992).
Gerezi-denbora
Natàlia Miralpeix, liburun honetako, protagonista, bere hirira itzuli da, 1974ko Bartzelonara, Frantzian eta Ingalaterran hamabi urtez biri eta gero. Astebete besterik ez da igaroko istorioa hasi eta bukatzen den arte, eta, tarte horretan, Natàliak aurrez aurre izanen ditu bere familiaren iragana eta oraina, borborka ari den hiri batean, iraultza sexual eta politiko bete-betean, Francoren heriotza hur-hurrean dela. Familia-kronika bat, emakumeen ahotsak gidari, aldatzen ari den gizarte baten iraganaz, orainaz eta geroaz gogoeta egiteko gonbita eginez. Ramona, adeurekin hasi eta L'hora violetarekin amaitu zen eleberri-ziklo bateko bigarrena da.
«Eleberri inbidiagarria da, eta inbidiagarria diot neuk idatzi nahi izanen nuelako». —Rosa Montero
«Gure kulturaren joera bortitz eta ilunetatik atera beharreko altxorrak dira haren liburuak». —Lara Moreno
